Waarom heeft Beaujolais zo'n slecht imago?

Er zijn wijnstreken die hun imago opgebouwd hebben door hun duurste topwijnen naar voor te schuiven: Bordeaux en Bourgogne bijvoorbeeld. Daardoor kunnen we ons bijna niet meer inbeelden dat daar ook slechte wijnen vandaan komen. Het imago is sterker dan de realiteit.

Er zijn ook wijnstreken die hun imago opgebouwd hebben met hun goedkoopste wijnen. En daar is Beaujolais een voorbeeld van. Sinds 1951 creëerde deze wijnstreek tussen Mâcon en Lyon jaarlijks een ware hype rond haar "beaujolais nouveau", een gegist sapje van druiven die in september geoogst werden en al in november op de markt werd gebracht. Le beaujolais nouveau est arrivé: het klinkt u ongetwijfeld bekend in de oren. Het werd een wereldwijd succes, niet in het minst door de grote marketinginspanningen en de lage prijs. De hype is al enige tijd gaan liggen, zeker in Europa. In Azië schijnt hij nog te leven. Maar de glorietijd is voorbij. En wat blijft er over? Een wijnstreek die nu opgescheept zit met het imago van een producent van minderwaardige tafelwijntjes. Terwijl dat helemaal niet het geval is.

Om te beginnen heeft Beaujolais een topdruif in haar wijngaarden, de gamay. En de wijnen die ervan gemaakt worden, kunnen bijzonder goed zijn. Er was zelfs een tijd dat de beste beaujolaiswijnen tegen dezelfde prijs werden verkocht als bourgogne: ik heb de verkoopfacturen van honderd jaar geleden met eigen ogen gezien. Nochtans hebben de heren van Bourgogne altijd een beetje neergekeken op hun zuidelijke buur. Terwijl ze intussen wel steeds vaker domeinen in Beaujolais opkopen.

Enerzijds omdat er in Bourgogne haast geen gronden meer te koop zijn, maar ook omdat ze maar al te goed weten welke kwaliteit in Beaujolais mogelijk is. Vooral in de cru's van Beaujolais: tien appellaties, vlak bij elkaar gelegen in een heuvelachtig gebied met veel graniet in de bodem. Leer ze uit het hoofd: Brouilly, Côte de Brouilly, Chénas, Chiroubles, Fleurie, Juliénas, Morgon, Moulin-à-Vent, Régnié, Saint-Amour.

De wijnbouwer die de ommekeer van beaujolais nouveau naar le vrai beaujolais heeft ingezet, is Marcel Lapierre. Intussen is hij overleden, maar zijn zoon Mathieu zet zijn werk verder. Hij toonde aan dat beaujolais een verrukkelijke wijn kan zijn, boordevol heerlijk zuiver fruit, evenwichtig, intens en geschakeerd.

En bovendien gemaakt zonder chemische middelen en additieven. Mede door hem werd Beaujolais een van de voortrekkers in de beweging van de natuurlijke wijnen. Maar dat drong niet door tot het brede publiek: het imago van de beaujolais nouveau blijft de streek tot op vandaag achtervolgen.

 Bruno Vanspouwen